Una bonita canción napolitana escrita por Ernesto de Curtis.
Letra: Comm’è bella ‘a muntagna stanotte, Bella accussi nun l’aggio vista maie! N’anema pare rassegnata e stanca Solt’ ‘a cuperta ‘e chesta luna janca.
Tu, ca nun chiagne, e chiagnere me faie, Tu, stanotte, addò staie? Voglio a te! Voglio a te! Quest’uocchie te vonno N’atra vota vedè!
Comm’è calma ‘a muntagna stanotte cchiù calma ‘e mò nun l’aggio vista maie! E tutto dorme, e tutto dorme o more, e i sulo veglio - pecchè veglia Ammore…
Que bella esta la montaña esta noche, nunca la había visto así de bella! Su alma parece resignada y cansada bajo el amparo de esta luna pálida.
Tu que nunca lloras y llorar me haces. Tu, donde estas esta noche? Te quiero aquí! Te quiero aquí! Estos ojos te quieren ver una vez más.
Que tranquila esta la montaña esta noche, nunca la había visto así de tranquila! Y todo duerme, y todo duerme o esta muerto y solo me despierto porque el amor me despierta.
Otra aria del primer Acto de La Bohème. Todo el primer acto de esta opera es impresionante. Aqui tenemos a Jussi Bjorling y su mujer. El tenor sueco es considerado por muchos la mejor voz, aunque como se puede ver en este video su actuación es pobre, parece como si pasara de interpretar y simplemente cantará con perfección. Esto a mi modo de ver le quita mucha expresividad y pasión. Ver una opera donde los cantantes no interpretan, es aburrido, no te enteras de nada, salvo que te sepas la obra perfectamente. Eso si, cantan increiblemente.
Otra aria de Manon Lescaut. Manon va a ser deportada hacia America y Des Grieux trata de impedirlo. Primero por la fuerza pero luego entra en razon y pide piedad. Al final el capitan se emociona con su suplica y le permite ir con ella: "id a poblar America..."
Ah! Non v'avvicinate! Ché, vivo me, costei nessun strappar potrà!... No! Pazzo son! Guardate, pazzo son, guardate com'io piango ed imploro... come io piango, guardate, com'io chiedo pietà!
Udite! M'accettate qual mozzo o a più vile mestiere, ed io verro felice!... M'accettate! Ah! guardate, io piango e imploro! Vi pigliate il mio sangue... la vita!... V'imploro, vi chiedo pietà! Ah! Pietà! Ingrato non sarò!
(Capitán) Ah! Popolar le Americhe, giovinotto, desiate? Ebben... ebben. .. sia pur! Via, mozzo, v'affrettate
¡Ah! ¡No os acerquéis! ¡Mientras yo viva, nadie podrá arrebatármela! ¡No! ¡Estoy loco! ¡Ved, estoy loco, ved cómo lloro e imploro... cómo lloro, ved cómo imploro piedad...!
¡Escuchadme!... ¡Aceptadme como grumete o para hacer los trabajos más pesados y me sentiré feliz!... ¡Aceptadme! !Ah! ¡Ved cómo lloro e imploro! ¡Dejadme sin sangre... sin vida!... ¡Imploro, suplico piedad! ¡Ah! ¡Piedad! ¡No seré desagradecido!
Se trata de una canción italiana escrita por Stanislao Gastaldón. La canta Giuseppe Di Stefano. Di Stefano, conocido como "Pippo", era considerado el gran rival de Mario del Monaco, aunque como esta reconoció en una entrevista, para él, Di Stefano era el mejor tenor desde el gran Gigli. Pavarotti era de una opinión semejante, ya que en una entrevista contó, que siendo el joven, oyó por primera vez a Di Stefano en la radio. Entusiasmado le dijo a su padre: "he escuchado a alguien mejor que Gigli!" Su padre le dio un cachete por tal sacrilegio. Fue la única vez que le dio un cachete. Di Stefano era muy conocido por compartir escenario en muchas ocasiones con María Callas, y según algunos algo más. Poseía una gran voz, pero por su manera de cantar sin atender demasiado a la técnica perdió pronto su esplendor (se la cargo).
Ogni sera di sotto al mio balcone Sento cantar una canzone d'amore, Più volte la ripete un bel garzone E battere mi sento forte il core.
Oh quanto è dolce quella melodia! Oh com' è bella, quanto m' è gradita!
Ch'io la canti non vuol la mamma mia: Vorrei saper perché me l'ha proibita? Ella non c'è ed io la vo' cantare La frase che m'ha fatto palpitare:
Vorrei baciare i toui capelli neri, Le labbra tue e gli occhi tuoi severi, Vorrei morir con te, angel di Dio, O bella innamorata tesor mio.
Qui sotto il vidi ieri a passeggiare, E lo sentiva al solito cantar:
Vorrei baciare i tuoi capelli neri, Le labbra tue e gli occhi toui severi! Stringimi, o cara, stringimi al tuo core, Fammi provar l'ebbrezza dell'amor.
Traducción (a veces no se si ponerla, y que cada uno se imagine lo que quiere que diga, a veces es muy empalagosa XD)
Debajo de mi balcón todas las noches escucho una canción de amor. La repite varias veces un apuesto joven y hace mi corazón latir más rápido.
O que dulce es esa melodía! O que bella es, cuanto me agrada!
Mi madre no quiere que la cante, Me gustaría saber porque me la ha prohibido. Ahora que ella no está voy a cantarla. La frase que me ha hecho palpitar:
Me gustaría besar su cabello, tus labios y tus ojos solemne. Me gustaría morir contigo, ángel de Dios, O bella enamorada tesoro mio.
Ayer lo vi paseando, y lo escuche cantar solo:
Me gustaría besar su cabello, tus labios y tus ojos solemne; acercame, o querida, acercame a tu corazón, Hazme probar el éxtasis de amor!
Chi son? Sono un poeta. Che cosa faccio? Scrivo. E come vivo? Vivo!
Esta escena pertenece a la Bohème, de Puccini. Es una fantástica opera donde los protagonistas, unos bohemios, se las apañan para vivir. Hay muchas escenas geniales en esta obra. No tienen luz, se apañan con la luz de la luna. Tampoco tienen con que alimentar el fuego, Rodolfo quema sus escritos para darse calor. Comparten sus escasos alimentos y los disfrutan como si se tratara de un banquete. El casero les pide el alquiler, y consiguen, a base de alcohol le sonsacarle que es infiel. Los cuatro bohemios le echan de su "esta honesta casa" evitandose gracias a la verguenza del casero pagarle el alquiler. Una de la operas más recomendable de ver por su alegría, salvo su triste final.
Esta es una de las escenas más bonitas de la Boheme. Rodolfo y Mimi están buscando en la oscuridad la llave que Mimi ha perdido. Rodolfo aprovecha para contarle su historia, y para tirar tejos...
Che gelida manina Se la lasci riscaldar. Cercar che giova? Al buio non si trova. Ma per fortuna è una notte di luna, e qui la luna l'abbiamo vicina.
Aspetti, signorina, le dirò con due parole chi son, e che faccio, come vivo. Vuole?
Chi son? Sono un poeta. Che cosa faccio? Scrivo. E come vivo? Vivo! In povertà mia lieta scialo da gran signore rime ed inni d'amore. Per sogni e per chimere e per castelli in aria, l’anima ho milionaria. Talor dal mio forziere ruban tutti i gioelli due ladri, gli occhi belli. V’entrar con voi pur ora, ed i miei sogni usati e i bei sogni miei, tosto si dileguar! Ma il furto non m’accora, poichè, v’ha preso stanza la dolce speranza! Or che mi conoscete, parlate voi, deh! Parlate. Chi siete? Vi piaccia dir!
Que manita mas fria, dejemela calentarsela. A que nos lleva buscar? En la oscuridad no se encuentra. Pero por fortuna, es una noche de Luna. Y aqui esta la Luna, la tenemos como vecina.
Espere señorita, le diré dos palabras: quien soy? soy un poeta. que hago? escribo. y como vivo? Vivo! En mi pobreza sin preocupaciones derrocho como un gran señor rimas y canciones de amor. Para sueños, quimeras y castillos en el aire el alma tengo millonaria! Y ahora de mi cofre de tesoros roban todas mis joyas dos ladrones: esos bellos ojos que acaban de entrar con usted. Y mis sueños de siempre mis bellos sueños veo evaporar. Pero no importa que me los roben pues han hecho renacer en mi la dulce esperanza! Ahora que me conoce hable usted. Vamos, hable ¿Quien es? ¿Le apetece decírmelo?
Un átomo esta formado por electrones, protones y neutrones. Sean lo que sean electrones, protones y neutrones. La presencia de los neutrones es necesaria para la estabilidad del núcleo, ya que los protones tienden a repelerse. Cuando el numero de protones crece (a esto se le llama numero atómico Z) el numero de neutrones necesarios para que núcleo sea estable crece en mayor medida. De hecho para Z mayor que 92 no hay manera de estabilizar el núcleo. No se si realmente la repulsión entre protones es realmente la única causa de que se necesiten mas neutrones. Por ejemplo considerad que la fuerza de Coulomb es lineal en Z. Y que si Z aumenta es de esperar que la distancia entre protones aumentase. Esto parece implicar que la fuerza nuclear fuerte no es tan efectiva como parece. Aunque esto parta de consideraciones simplistas, me resulta difícil la fuerza nuclear no pueda facilmente con la electromagnética (todos conocemos el poder de la energía nuclear...). Creo que debe haber algo más. Tal vez alguna relación aun no conocida entre ambas fuerzas, que balancea entre una y otra en determinadas condiciones. O alguna relación con el espín o otra propiedad de la partículas.
Esto me lleva a algo más curioso. Si los neutrones sirven para que el núcleo sea más estable porque no existen núcleos con solo neutrones? Acaso resultan inestables? Solo se me ocurre una respuesta: un núcleo formado por solo neutrones no sirve para nada. Eso implicaría que el Universo esta hecho con algún motivo.
Un aria de la opera Pagliacci (los payasos) de RuggieroLeoncavallo. La opera narra la historia de un troupe de payasos. El jefe del grupo, Canio, es un hombre muy celoso, siempre temiendo que su mujer, Nedda lo engañe. Finalmente poco antes de la actuación ante el publico, descubre que tiene un amante, y que planean huir juntos. Pero el espectáculo debe continuar y hay que prepararse para la actuación, como dice en esta aria: Actuar.... Ponerse el disfraz. Esta aria es generalmente conocida como Vesti la giubba, o incluso Ridipagliaccio. Canio, cuyo papel es el de Arquelin, intenta sobreponerse a su tragedia personal. La opera termina como termina.. en una tragedia mucho mayor.
Recitar! Mentre preso dal delirio, non so piùquel che dico, e quel che faccio! Eppur è d'uopo, sforzati! Bah! sei tu forse un uom? Tu se' Pagliaccio!
Vesti la giubba, e la facciainfarina. La gente paga, e ridervuolequa. E se Arlecchin t'invola Colombina, ridi, Pagliaccio, e ognunapplaudirà! Tramutainlazzi lo spasmoedilpianto in una smorfiailsinghiozzo e 'l dolor, Ah!
Ridi, Pagliaccio, sultuoamoreinfranto! Ridi del duol, che t'avvelenailcor!
Actuar! Mientras soy presa del delirio, no se ya lo que digo, ni lo que hago! Pero si es necesario, me esforzaré! Bah! Acaso eres un hombre? Eres un payaso!
Ponerse el traje, empolvarse la cara. La gente paga, y quiere reír. Y si Arlequin debe robarte Colombina, ríe, payaso, y todos aplaudirán! Convierte tu angustia y tus lágrimas en broma, y tu dolor y sollozos en una cara alegre, ah!
Ríe, payaso, sobre tu roto amor! Ríe del dolor que envenena tu corazón!
Tengo ronca el alma de quererte en esta soledad llena que me ahoga; tengo los ojos llenos de luz de imaginarte y tengo los ojos ciegos de no verte; tengo mi cuerpo abandonado al abandono y tengo mi cuerpo tiritando de no poder tocarte; tengo la voz tosca de hablar con tanta gente y tengo la voz preciosa de cantarte; tengo las manos agrietadas de la escarcha y tengo las manos suaves de en el cielo acariciarte; tengo soledad, luz, alegría, tristeza, rebeldías, amor, sonrisas y lágrimas...
Y también te tengo a ti, preciosa, caminando por las venas con mi sangre.